Με πιο συχνό το αδενοκαρκίνωμα και ακολούθως τους μεσεγχυματογενείς όγκους και τα λεμφώματα, οι κακοήθεις όγκοι του στομάχου είναι από τα συχνότερα νεοπλάσματα στο δυτικό κόσμο.

Συμπτώματα

Στα αρχικά στάδια μη ειδικά συμπτώματα όπως απώλεια βάρους, ανορεξία, άτυπα δύσπεπτα ενοχλήματα, εύκολο κορεσμό, άτυπα κοιλιακά άλγη και αναιμία (ως συνέπεια της χρόνιας απώλειας αίματος).

Ανάλογα με το σημείο του στομάχου στο οποίο αναπτύσσεται παρουσιάζεται δυσφαγία σε ασθενείς με καρκίνο του εγγύς τμήματος στομάχου. Αντιθέτως, οι ασθενείς με καρκίνο του άπω τμήματος του στομάχου παραπονιούνται για ναυτία, εμετό, ειδικά όταν ο όγκος αποφράσσει τον αυλό.

Προδιάθεση παράγοντες

Φυλή/εθνικότητα: Τα άτομα της λευκής φυλής ανήκουν στην ομάδα χαμηλού κινδύνου.

Διατροφή: Παστές και καπνιστές τροφές, τροφές υψηλής περιεκτικότητας σε αλάτι, νιτρικά και νιτρώδη άλατα.

Κάπνισμα και αλκοόλ Φύλο: Είναι συχνότερο στους άνδρες.

Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού

Ένας γνωστός άγνωστος

Είναι ένα μικρόβιο το οποίο μολύνει τον άνθρωπο και μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στο στομάχι και το δωδεκαδάκτυλο. Οι περισσότεροι φορείς του είναι ασυμπτωματικοί, δηλαδή δεν έχουν καμία ενόχληση ,δε γνωρίζουν καν ότι το έχουν.

Άλλοι παρουσιάζουν μικροπροβλήματα, όπως απλές δύσπεπτες ενοχλήσεις, αίσθημα καύσους και μετεωρισμό, αλλά μερικές φορές και πιο σοβαρά προβλήματα, όπως έλκος στομάχου ή έλκος βολβού του δωδεκαδακτύλου. Έχει δε αποδειχτεί ότι το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού μπορεί να προκαλέσει λεμφώματα και καρκίνο στομάχου.

Μπορεί να μεταδοθεί με το φαγητό ή ακόμα και με το φιλί κι έχει αποδειχθεί ενδοοικογενειακή μόλυνση σε ποσοστό 20%. Σε ασθενείς με συμπτώματα από το στομάχι πρέπει να αναζητηθεί, με απλές εξετάσεις, η παρουσία του ελικοβακτηρίου και επί ύπαρξής του να εκριζωθεί, να εξαφανιστεί δηλαδή από το στομάχι. Αυτό γίνεται με φαρμακευτική αγωγή (φάρμακα της τάξης των αντιβιοτικών και των αναστολέων αντλίας πρωτονίων) για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μετά το πέρας του οποίου οφείλει να επιβεβαιωθεί η εκρίζωση με νέα εξέταση και επί αποτυχίας να επαναληφθεί η αγωγή τροποποιημένη.

Κληρονομικότητα: Υπάρχει 10% των περιπτώσεων καρκίνου του στομάχου. Κληρονομικά σύνδρομα όπως η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση, το σύνδρομο Peutz-Jeghers και ο κληρονομικός μη πολυποειδής καρκίνος του παχέος εντέρου, έχουν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης της νόσου
Άλλοι παράγοντες κινδύνου που έχουν εμπλακεί με την ανάπτυξη καρκίνου είναι ο ιός Epstein-Barr.

Παθολογικές καταστάσεις: (η κακοήθης αναιμία, η χρόνια ατροφική γαστρίτιδα, η εντερική μετάπλαση, το γαστρικό λαχνωτό αδένωμα και η παχυσαρκία)

Προηγηθείσα γαστρεκτομή: Ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε μερική γαστρεκτομή για καλόηθες γαστρικό έλκος έχουν πιθανότατα αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου στον υπολειπόμενο στόμαχο, με μεσοδιάστημα εμφάνισης της νόσου 10 με 15 έτη. Η καρκινική βλάβη αρχίζει στον εσωτερικό χιτώνα του στομάχου (βλεννογόνος) και προχωρεί, στα επόμενα στάδια της νόσου, σε διήθηση όλου του τοιχώματος του οργάνου και σε διήθηση γειτονικών οργάνων, όπως φαίνεται στο παρακάτω.

Διάγνωση

Οι ασθενείς με πιθανό καρκίνο του στομάχου πρέπει κατ’ άρδην να διαγνωσθούν και κατόπιν να σταδιοποιηθούν προκειμένου να αντιμετωπιστούν με τον καλύτερο δυνατό, για την περίπτωση τους, τρόπο.

Θα υποβληθούν, γι’ αυτούς τους σκοπούς σε:

1. Πλήρη αντικειμενική εξέταση (ιστορικό και φυσική εξέταση)

2. Εργαστηριακό έλεγχο (γενική αίματος, βιοχημικό έλεγχο, καρκινικούς δείκτες)

3. Γαστροσκόπηση με λήψη βιοψιών

4. Ακτινογραφία θώρακος

5. Αξονική τομογραφία θώρακος , άνω και κάτω κοιλίας

6. Ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα

7. Τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (PET scan) ή και διαγνωστική λαπαροσκόπηση

Η ενδοσκόπηση του ανωτέρου πεπτικού με ταυτόχρονη λήψη βιοψιών παραμένει η μέθοδος εκλογής για τη διάγνωση του καρκίνου του στομάχου.υ.

Ο δρόμος μετά τη διάγνωση

Η χειρουργική αφαίρεση παραμένει η καλύτερη επιλογή για τη θεραπεία του καρκίνου του στομάχου, καθώς είναι η μόνη θεραπεία με σκοπό την ίαση.
Η ευρεία εξαίρεση του όγκου (μη διηθημένα μικροσκοπικά ή μακροσκοπικά όρια- R0) και ο ριζικός λεμφαδενικός καθαρισμός δίνει την καλύτερη πιθανότητα για μακροχρόνια επιβίωση.

Η έκταση της εντομής του στομάχου και ο τύπος της αναστόμωσης εξαρτάται από την εντόπιση του όγκου. Οι συνήθεις επεμβάσεις για καρκίνο στομάχου αφορούν είτε ολική εξαίρεση αυτού και αναστόμωση του οισοφάγου με το λεπτό έντερο (οισοφαγονηστιδική αναστόμωση) είτε, για όγκους εντοπιζόμενους στο κατώτερο τμήμα του στομάχου (όριο σώματος άντρου, άντρο και πυλωρός), ημιγαστρεκτομή ή ολική γαστρεκτομή και αναστόμωση του υπολειπομένου στομάχου με το λεπτό έντερο (γαστρονηστιδική αναστόμωση). Η μετεγχειρητική χημειοακτινοθεραπεία έχει φανεί από μελέτες ότι αυξάνει την επιβίωση μετά από ένα ριζικό χειρουργείο (πλήρης εντομή του όγκου και ριζικός λεμφαδενικός καθαρισμός). Σε περιπτώσεις που υπάρχουν μεταστάσεις κατά τη διάγνωση, η επέμβαση είναι παρηγορητικού τύπου, με σκοπό δηλαδή την ανακούφιση των συμπτωμάτων και την εξασφάλιση της ποιότητας ζώνης του ασθενούς κατά το δυνατό.

Σε περίπτωση που, χωρίς να διαπιστώνεται ύπαρξη μεταστάσεων, ο όγκος είναι τοπικά εκτεταμένος, πχ διηθεί γειτονικά όργανα μείζονος σημασίας που καθιστούν επικίνδυνη την εντομή, έχει ρόλο η χημειοθεραπεία κατά άρδην και η χειρουργική εντομή σε δεύτερο χρόνο, όταν δηλαδή, με τη δράση της θεραπείας, επιτευχθεί συρρίκνωση του όγκου και ευνοϊκότερες συνθήκες εντομής. Μετά το χειρουργείο και με τα αποτελέσματα της ιστολογικής εξέτασης θα καθοριστεί η μετέπειτα αντιμετώπιση-παρακολούθηση. Ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία είναι τα όπλα που συμβάλλουν στην καταπολέμηση της νόσου. Η μετεγχειρητική χημειοακτινοθεραπεία έχει φανεί από μελέτες ότι αυξάνει την επιβίωση μετά από ένα ριζικό χειρουργείο (πλήρης εντομή του όγκου και ριζικός λεμφαδενικός καθαρισμός).

Ασθενείς με καρκίνο του στομάχου θα πρέπει να βρίσκονται σε πρόγραμμα παρακολούθησης που περιλαμβάνει:

> Ιστορικό και φυσική εξέταση ανά τρίμηνο τα πρώτα δύο χρόνια και ανά 6μηνο για τα επόμενα τρία χρόνια.

> Γαστροσκόπηση ανά έτος

> Εξετάσεις αίματος ανά εξάμηνο

> Αξονική τομογραφία άνω και κάτω κοιλίας και ίσως και θώρακος ανά εξάμηνο για τα πρώτα δύο χρόνια και για τα επόμενα τρία χρόνια ανά έτος.

Καλοήθεις όγκοι
Στο στομάχι αναπτύσσεται και μια ποικιλία καλοηθών όγκων όπως αδενωματώδεις και υπεραστικοί πολύποδες, αμαρτήματα, και τους ευρύτερα γνωστούς και συχνούς στοματικούς όγκους (GIST).

Τι είναι οι στρωματικοί όγκοι
Είναι όγκοι μεσεγχυματικοί, ορμώμενοι δηλαδή από κύτταρα συγκεκριμένης εμβρυολογικής προέλευσης και δυναμικής. Αποτελούν μεγάλη οικογένεια νεοπλασιών που μπορούν να αναπτυχθούν σε όλα τα όργανα που φέρουν κύτταρα μεσεγχυματικά (οισοφάγο, στομάχι, έντερο, μύες, αγγεία Κολ). Έχουν καλοήθη συμπεριφορά η οποία μπορεί να εκτραπεί όταν το μέγεθός τους αυξηθεί πολύ, οπότε και επεκτείνονται, συνήθως διηθώντας γειτονικά όργανα. Σημειώνεται εδώ ότι η καλοήθης συμπεριφορά ενός όγκου χαρακτηρίζεται από το ότι δεν μεθίσταται και δεν διηθεί. Οι στρωματικοί όγκοι ξεκινούν την ανάπτυξή τους στο μυθικό χιτώνα του στομάχου. Η επέμβαση που απαιτείται είναι συνήθως μια περιορισμένου τύπου εντομή του στομάχου ή απλή ογκεκτομή (εκπυρήνιση).

Επικοινωνείστε μαζί μας

Στείλτε το μήνυμα σας και θα σας απαντήσουμε σύντομα.

Not readable? Change text. captcha txt

Start typing and press Enter to search